Misja cz. II

Kolejna część mini opowiadania, którego nie powinniście czytać. Idźcie dalej. :)

 

 

W samolocie włączono tryb maskujący, dzięki czemu maszyna była niewidoczna. Wysiedliśmy zaopatrzeni w broń i amunicję, po czym powoli skierowaliśmy się w stronę okazałego domu, dla którego odpowiedniejszą nazwą był chyba jednak pałac.

- Miej na nich oko. Na pewno spróbują sztuczek – szepnęła do mnie Heilari, gdy skradaliśmy się przy ścianie.   

Ray ostrożnie zajrzał do wnętrza przez okno.

- Pusto. Pali się światło, ale nikogo nie ma.

- Ruska, skontaktuj się z Quicksilverem. Niech poda położenie – powiedziała jedna z agentem podając mi komunikator. Jednak Rayan zabrał go jej i znacząco na mnie zerknął.

W tym czasie powoli szliśmy na przód. Coulson zauważył wejście, a przy nim dwóch uzbrojonych strażników Hydry. Inaya niewiele myśląc odbezpieczyła pistolet z przymocowanym tłumikiem i niemal bezgłośnie ich zastrzeliła. Nie tracąc czasu podbiegliśmy w stronę ciał.

- Zabrali Leightona do piwnicy. Prowadzi tam tylko jedna droga...

- Dobra, wszyscy gotowi? Wchodzimy na trzy... - Coulson powiódł po nas spojrzeniem, gdy czailiśmy się przy ciężkich, drewnianych drzwiach.

Zanim doliczył do dwóch Heilari pchnęła obydwa skrzydła i wparowała do środka unosząc ręce. Dwudziestu obecnych tam strażników padło bez życia na zadbany parkiet, a alarm zawył, ogłuszając na chwilę wszystkie istoty w promieniu kilometra. Z głośników dobiegł nas komputerowy głos, informujący wszystkich o naruszeniu.

- Jasna cholera... - mruknęła Inaya i zerwała się do biegu.

Widząc, że kieruje się do drzwi, które najpewniej prowadzą do pomieszczenia, którego szukaliśmy – podążyliśmy za nią.

- Heilari zostań tu i napraw to, co schrzaniłaś – szef Tarczy wydał rozkaz, a chociaż mutantka zwykle nie zgadzała się z nim dla zasady, tym razem posłuchała, bo uznała jego tok rozumowania za słuszny.

Skinęła na mnie głową i rozdzieliliśmy się.

Schody w dół były nieskończenie długie i słabo oświetlone. Nie mieliśmy czasu by przyjrzeć się wystrojowi korytarza. Liczyła się każda milisekunda. Cała horda żądnych krwi pomagierów Hydry była gotowa by wbić w nas kilkadziesiąt magazynków kul.

- Szybciej! - warknął ktoś z przodu.

Robiło się coraz ciemniej. Nie mogliśmy zauważyć, że korytarz się skończył, a przed nami znajdują się pancerne wrota.

- Szlag by to... Skaner siatkówki. - Agentka Tarczy kopnęła w ścianę.

-  Przesuń się – twardo odparła Elizabeth West i położyła dłonie na chłodnej stali.

Metal szybko się rozgrzewał, a już po kilku sekundach zaczął topnieć, udostępniając nam dostęp do wielkiej sali, której wygląd zbliżony był do staromodnego laboratorium. Czekali na nas.

- Masz kamizelkę? - nerwowo zapytał Ray, mierząc mnie wzrokiem i odpinając swoją.

- Potrafię się regenerować, nic mi nie będzie.

Zawahał się, ale kopnęłam go w tyłek i wszyscy wbiegliśmy do środka. Tamci otworzyli już ogień, kryjąc się za białymi blatami. Było ich więcej, ale w tym przypadku nie liczyła się ilość, a jakość. Nie byłam najlepszym strzelcem, ale moi kumple to już zupełnie inna liga. Po dwuminutowej strzelaninie zaczęliśmy pobieżnie przeszukiwać pomieszczenie. Nie było żadnych przejść, ukrytych pokoi... Nic, gdzie mogliby ukryć Leightona.

- Gdzie on jest? - Coulson odwrócił się do nas. - Gdzie on jest?! - powtórzył znacznie głośniej, wymierzając kopniaka jakiemuś biednemu śmietnikowi.

Miałam pewne przypuszczenia i kiedy skrzyżowałam spojrzenia z Elizabeth domyśliłam się, że mam rację i zarówno ona, jak i Inaya myślą o tym samym.

- Weszliśmy kilka minut temu, na pewno zdążyli się już ewakuować – skłamała Ina i wetknęła pistolet do kabury przy pasku.

Szef Tarczy pokręcił głową, biorąc głęboki oddech. Był wyraźnie wściekły, a w takim stanie nie widziałam go jeszcze nigdy.

- Powinniśmy wracać, zanim sprowadzą więcej ludzi – powiedziałam niepewnie.

Coulson zdawał się nie słyszeć, ale reszta zabezpieczyła broń i powoli udaliśmy się w stronę drzwi w wytopioną przez mutantkę dziurą.

- Zaraz... - cicho powiedział dowódca, ale z powodu ciszy panującej w laboratorium, doskonale go usłyszeliśmy. - Zaraz! - powtórzył i wbił we mnie mordercze spojrzenie, które stopniowo przenosił na dwie agentki SO.

Wybiegł przez dziurę i śmignął po schodach tak szybko, że ciężko było nam za nim nadążyć. Kiedy dostaliśmy się do holu, puścił się korytarzem zasłanym trupami.

Inaya i Elizabeth zatrzymały się w miejscu, obejrzałam się, nie wiedząc co także powinnam wycofać się z pościgu. Uznałam jednak, że lepiej będzie być na bieżąco i w razie czego interweniować.

Wbiegliśmy po schodach na pierwsze piętro, a potem wpadliśmy do sporej komnaty. Wszystko wirowało przez wiatr, który z wielką siłą wdzierał się do pomieszczenia przez otwarte okno.

Podbiegliśmy tam, by zobaczyć co dzieje się na zewnątrz. Inaya i Liz biegły w stronę samolotu, który z tego co dało się usłyszeć, właśnie uruchamiał silniki.

- O nie, nie dam im uciec! - postanowił sobie Coulson.

Spojrzałam w dół. „Jeśli skoczę, wpadnę do basenu. Ale jest zimno...” -myślałam gorączkowo. Wskoczyłam na parapet i przymierzyłam się do skoku, ale Ray złapał mnie za rękę.

- Jeśli pomożesz im uciec, możesz nie wracać – powiedział twardo.

- J-ja...

Byłam zaskoczona tonem jakim to powiedział... Czułam, że oczy zachodzą mi już łzami, więc natychmiast wyrwałam dłoń z uścisku i wyskoczyłam w okna, wpadając prosto do lodowatej wody.

Podpłynęłam do schodków i wydostałam się na brzeg, w momencie, gdy dwaj agenci Tarczy poczynili próbę wydostania się z budynku w ten sam sposób.

Rzuciłam się do ucieczki w stronę samolotu. Inaya mnie zauważyła i machnęła ręką na znak, żebym się pospieszyła. Myślałam, że wypluje sobie płuca w szaleńczym biegu, a kiedy wskoczyłam na pokład i zamknęły się za mną drzwi nie miałam już siły nawet na mrugnięcie.

- Dobra robota – powiedziała Heilari, podchodząc i pomagając mi wstać.

-  Powiedział, że mogę już nie wracać... - Rozpłakałam się, choć bardzo chciałam zachować powagę.

To było żałosne, ale mutantka przytuliła mnie i kazała komuś przynieść koc. Byłam cała mokra i trzęsłam się z zimna.

- Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Odstawię Leightona do Los Angeles, a potem lecę do Nowego Yorku i zabiorę cię ze sobą. Odpoczniesz, przemyślisz sobie parę spraw, a potem wrócisz do domu i na spokojnie pogadacie.